اشعار شهادت امام رضا(ع)

      ناله اي بر لبم از فرط تقلا مانده
      سوختم از عطش و چشم به در وامانده

      باز دلتنگ جوادم كه در اين شهر غريب
      به دلم حسرت يك گفتن بابا مانده

      دست و پا مي زنم از بس جگرم مي سوزد
      به لب سوخته ام روضه ي زهرا مانده

      جان به لب مي شوم و كرب و بلا مي بينم
      كه لب كودكي از فرط عطش وا مانده

      مادرش چشم براه است كه آبش بدهند
      ولي از حرمله آنجا به تماشا مانده

      شعله ورمي شوم از زهر و حرم مي بينم
      كه در آتش دو سه تا دختر نو پا مانده

      دختري مي دود و دامن او مي سوزد
      رد يك پنجه به رخسار مهش جا مانده

      اين طرف غارت و سيلي و نگاه بي شرم
      آن طرف بر سر نيزه سر سقا مانده

      حسن لطفی

      **********************


      ای که اعضای تو از زهر جفا می لرزد
      با زمین خوردن تو ارض خدا می لرزد

      بارها پا شدی و باز به خاک افتادی
      با زمین خوردن تو عرش خدامی لرزد

      به خدا ناله تو کی به مدینه برسد
      خواهرت تا شنود آه تو را می لرزد

      پسرت آمده و روی تو را می بوسد
      لحن غمبار جواد ابن رضا می لرزد

       جگرت سوزد و رویت به کبودی بزند
      پلک چشمان تو اینگونه چرا می لرزد

      به روی خاک ولی سینه تو سنگین نیست
      تا رسد روضه به صحن تو صدا می لرزد

      بی حیا، چکمه به پا، تیغ به دست آمده است
      چه شنیده است به گودال چرا می لرزد

      این جگر گوشه زهراست که بی یار شده
      وسط این همه سرنیزه گرفتار شده

      برگرفته از وبسایت دوستداران حاج منصور

      **********************


      مانند مادرت شده ای قد خمیده ای
      آقا چرا عبا به سر خود کشیده ای

       با درد کهنه ای به نظر راه می روی
       مانند مادرت چقدر راه می روی

       خونِ جگر به سینه به اجبار می دهی
       راهی نرفته! تکیه به دیوار می دهی

      داغ غریبی تو، نمک بر جگر زند
       خواهر نداشتی که برایت به سر زند

       این جا مدینه نیست، چرا دل خوری شما
       در کوچه های طوس زمین می خوری چرا

       با «یاعلی» به زانوی خسته توان بده
       خاک لباس های خودت را تکان بده

       مقداری از عبای شما پاره شد، ولی...
       نیزه نزد کسی به تو از کینه ی علی

       این جا کسی به پیرهن تو نظر نداشت
       فکر و خیال گندم ری را به سر نداشت

      وحید قاسمی

      **********************


      زهر جفا نیلی نموده پیکر من
      یعنی رسیده لحظه های آخر من

      در بین حجره بر خودم می پیچم از درد
      این چه بلایی بود آمد بر سر من

      چشمم نمی بیند،زمین خوردم دوباره
      این ضعف بسیارم شده درد سر من

      درد کمر آخر امانم را بریده
      تازه شبیه تو شدم ای مادر من

      از روضه های تازیانه، میخ، سیلی
      آتش زبانه می کشد از باور من

      با هر نفس خون جگر می ریزد از لب
      آلاله می بارد کنار بستر من

      شکر خدا این جا نبوده تا ببیند
      این صحنه ی جان کندنم را خواهر من

      تصویری از گودال و تلّ زینبیه
      افتاده بین قاب چشمان تر من

      محمد فردوسی

      **********************


      آسمان زیر پرت بود زمین افتادی
      یک عبا روی سرت بود زمین افتادی

      نه صدای تو به گوش کسی آن روز رسید
      نه کسی دور و برت بود زمین افتادی

      صورتت خاکی و دستار و عبایت خاکی
      مادرت در نظرت بود زمین افتادی

      زهر از جان تو آقا جگرت را می خواست
      آتشی بر جگرت بود زمین افتادی

      ناله می کرد جوادت به سرش می زد آه
      اشک در چشم ترت بود زمین افتادی

      مثل یک مار گزیده به خودت پیچیدی
      خوب شد که پسرت بود زمین افتادی

      ولی افسوس به میدان دل خون برد حسین
      نیزه از پشت زدند و به زمین خورد حسین

      مسعود اصلانی

      **********************


      انگور سرخى سبز کرده دست و پایت را
      تغییر داده حالت حال و هوایت را

      اى خاکِ عالم بر سرم حالا که مى‏آیى
      از چه کشیدى بر سر و رویت عبایت را؟

      تو سعى خود را مى‏کنى و باز مى‏افتى
      این زهر خیلى ناتوان کرده است پایت را

      وقت زمین خوردن صدا در کوچه مى‏پیچد
      آرى شنیدند آسمانى‏ها صدایت را

      وقتى لبت خشکید و چشمت ناتوان‏تر شد
      در حجره‏ى در بسته دیدى کربلایت را

      در حجره‏اى افتاده‏اى و تشنگى دارى
      تو کربلاى دیگر در حال تکرارى

      قسمت نشد خواهر کنار پیکرت باشد
      بد شد، نشد امروز بالاى سرت باشد

      بد جور دارى روى خاک از درد مى‏پیچى
      اى واى اگر امروز روز آخَرت باشد

      حیف از سر تو نیست روى خاک افتاده؟
      باید سرت الآن به دست خواهرت باشد

      حالا غریبى را ببین دنبال تابوتت
      دختر ندارى لااقل دربدرت باشد

      وقتى شروع روضه‏هاى ما بیان توست
      خوب است پایانش بیان دیگرت باشد

      یابن شبیب آیا شهید بى کفن دیدى؟
      در لابلاى نیزه، پاره‏پاره تن دیدى

      علی اکبر لطیفیان

      **********************


      انگور می دهند که قربانی ات کنند
      لازم نکرده دعوت مهمانی ات کنند

      صدها رواق در جگرت زهر باز کرد
      می خواستند آینه بندانی ات کنند

      هر شب تو بر غریبی خود گریه می کنی
      مردم اگر چه سجده ی سلطانی ات کنند

      تو نو به نو برای خودت گریه می کنی
      در صحن کهنه گر چه چراغانی ات کنند

      وقتی خدا غریبی ما را نگاه کرد
      فرمود تا حسین خراسانی ات کنند

      زن های طوس مثل زنان بنی اسد
      جمعند تا عزای پریشانی ات کنند

      معصومه را به همرهی خود کشانده ای
      تا قبله گاه زینب ایرانی ات کنند

      محمد سهرابی

      **********************


      نیلی ترین رنگ ها بر پیکرش بود
      معلوم بود امروز روز آخرش بود

      معلوم بود آقای ما را زهر دادند
      وقتی که می آمد عبایش بر سرش بود

      دستی به پهلوی پر از درد خویش داشت
      بر شانه دیوار دست دیگرش بود

      دختر ندارد تا که دستش را بگیرد
      پس لااقل ای کاش آنجا خواهرش بود

      پا شد خودش را جمع کرد اما زمین خورد
      این ضعف خیلی مایه درد سرش بود

      اصلاً زمین خوردن برای او طبیعی است
      از بس که دنبال صدای مادرش بود

      در حجره بی فرش خود افتاده بود و
      تصویری از گودال در چشم ترش بود

      می گفت یا جدا "چرا خاکت نکردند "
      حتی "کفن بر جسم صد چاکت نکردند "

      علی اکبر لطیفیان

      **********************


      هر چند ناتوان شدی اما ز پا نیفت
      ای هشتمین عزیز ،عزیز خدا نیفت

      میترسم آنکه در بریزد به پهلویت
      باشد ز پا بیفت ولی بی هوا نیفت

      کوچه به آل فاطمه خیری نداشته
      دیوار را بگیر و در این کوچه ها نیفت

      مردم میان شهر تماشات میکنند
      این بار را به خاطر زهرا بیا نیفت

      دامان هیچ کس به سرت سر نمی زند
      حالا که نیست خواهر تو پس زپا نیفت

      تکه حصیر خویش از این حجره جمع کن
      اما به یاد نیمه شب بوریا نیفت

      ای وای اگر به کرببلا بوریا نبود
      راهی برای دفن شه کربلا نبود

       علی اکبر لطیفیان

      **********************


      امشب کران درد دلم بی کران شده
      باران ابرهای غمم بی امان شده

      باز این دل از غریبیتان حرف می زند
      از غربتی که همدم آن یک جوان شده

      هم پای ناله های پر از سوز آخرت
      درّ گران ز چشم جوانت روان شده

      از بس که گریه کرده صدایش گرفته است
      از پا نشسته، خسته شده، نا توان شده

      رنگ از رخت پریده ، عرق کرده ای چرا ؟
      آقا مگر که موقع پروازتان شده ؟

      اینجا زمین کنار زمان گریه می کند
      گویا دوباره مادرتان روضه خوان شده

      از لا به لای مقتل در خون نشسته ات
      یک بیت روضه زمزمه ی عرشیان شده

      یک کربلا و یک تن بی سر کنار قبر
      یک بوریا کفن به تن آسمان شده

      وحید محمدی